Λοφοσείστης

Ή απάντησης του ΕΚΤΟΡΟΣ,
Ήταν, όταν τού είπαν ότι οι οιωνοί
ήσαν δυσμενείς, δηλαδή ξινισμένοι.

«Εις οιωνός άριστος
αμύνεσαι περί πατρίς».
Ο καλλίτερος οιωνός δια τον πολεμιστήν
είναι να μάχεται υπέρ της Πατρίδος του!
ΟΜ, Ιλδ. 243.

Ο ΛΟΦΟΣΕΙΣΤΗΣ ΕΚΤΟΡΑΣ

Κοίτα φίλε μου
ονοματοπλασία,
Ο Γίγαντας που προστάτευε την Τροία!!
Έκτορας και Αχιλλέας,
ήταν ισοδύναμοι
στης μάχης την τέχνη,
Τολμηροί και η δυο Θαρραλέοι!!
Μα ένας από τους δύο
έπρεπε να πεθάνει!!!
Ευζωνική
Στολή /Πανοπλία του Αχιλλέα..

Όταν τράβηξαν την πανοπλία
από πάνο από του Πάτροκλου το σώμα...
είδανε οι Τρώες,
ότι δεν ήταν ο Αχιλλέας...
τρέξανε τα πρωτοπαλίκαρα
της Τροίας...
την πανοπλία του Αχιλλέα
να επενδυθούν= (φορέσουν)
αλλά από το βάρος
δεν μπορούσανε να την σηκώσουν..

Πλησίασε και ο Έκτορας,
σήκωσε την πανοπλία
τόσο εύκολα
την φόρεσε πάνω στο σώμα
με όλα τα ευζωνικά,
στα μέτρα του φτιαγμένα!!!
Έκτορας και Αχιλλέας
ήταν ίσοι σε παλικαριά,
ομορφιά και σώμα!!!
Απερίγραπτη του Έκτορα
η Αγάπη, Η Σοφία!!!!!!
Η Αγιότατη του,
η Μεγαλοψυχία!!!!!

Ποτές μην προσπαθείς
να συγκρίνεις το πολύ μέγα
με το πολύ μικρό,
γιατί: εάν το κατορθώσεις,
θα τα αναποδογυρίσεις!!!

Ο δυνατότερος αθάνατος Αχιλλέας,
κατανικήθηκε, Θανατηφόρα
από τον δειλότερων
μικρόσωμων αδύνατον Ερωτιάρη!!

Έκτορας και Αχιλλέας,
ήταν ισοδύναμοι
στης μάχης την τέχνη,
αλλά όχι ισοδύναμοι
σε πνεύμα και κρίση!!!
Παλικαριά, ομορφιά,
Σοφία, καλοσύνη
Στολισμένα της Τροίας τα τείχη!!!
Ο ΕΚΤΟΡΑΣ Ο ΛΟΦΟΣΕΙΣΤΗΣ

Ο ΛΟΦΟΣΕΙΣΤΗΣ ΕΚΤΟΡΑΣ
Που τον σεβόντουσαν,
τον φοβόντουσαν,
λόφοι και βουνά,
όλα τα στρατεύματα!!!

Στην τελευταία του μάχη
απουσίαζεν ο Απόλλωνας!!!

ΟΝΕΙΡΟ ΟΜΗΡΟΣ

Εψές μέσα στ’ όνειρο
Μέσα στης σιωπής την σκέψη.
Εκεί που το σώμα αναπαύεται,
ήρεμα αναπνέει....
Βυθίζεσαι μέσα στο ύπνο το βάθη...
το όνειρο έρχεται σαν σκοινί θεάτρου.

Εάν είναι τρομακτικό πετιέσαι επάνω,
από το κρεβάτι κοιτάς τριγύρω
να διαπιστώσεις το τι είναι αλήθεια,
το τι είναι Όνειρο....

Ασχέτως… Όνειρο και αλήθεια είναι το ίδιο.

Όταν το όνειρο είναι ωραίο, το απολαμβάνεις
και δεν θέλεις ποτέ να τελειώσει...
την άλλη μέρα που ξυπνάς,
αισθάνεσαι μια απογοήτευση,
μια πίκρα,
γιατί το Όνειρο, να μην είναι αλήθεια;?!.....

Όταν η ζωή
είναι βασανισμένη
το Γλυκό το Όνειρο,
ποτές δεν θες να τελειώνει..

Με πήρε τριάντα χρόνια,
να καταλάβω του ΚΑΖΑΝΤΖΙΔΗ
το τραγούδι.*
<< Αχ και μέσα σε ένα Όνειρο από αυτά...
Αχ να μην ξύπναγα μετά!...>>

Αλήθεια και Όνειρο είναι το ίδιο...
Άλλοι ζούνε τρομαχτικά όνειρα
και τα καμουφλάρουν σε χαρούμενα!...

Τότες η ζωή γίνετε μαρτύριο....
Όσοι το παίρνουν απόφαση
να παραδεχτούνε την αλήθεια
ξελαφρώνει η ζωή απ’ το βάρος,
από μια φοβία.....

Έχω δει πολλά όνειρα μες στη ζωή.
Όνειρα χαράς και όνειρα της λύπης.
Όνειρα με εφιάλτες,
Όνειρα μεγάλα της ημέρας.....
μικρά όνειρα της νύχτας.

Ποτέ μην προσπαθήσεις να τα συγκρίνεις
γιατί θα τα αναποδογυρίσεις.
Θα βρεις της ημέρας τα όνειρα σαν ψεύτικα,
τα όνειρα της νύχτας πιο αληθινά....

Να τι λέει Ο Όμηρος Ζ 145-149
<<Γενναίε γιε του Τυδέα ,
Τι τη Ρώτας τη γενιά μου;
Όπως είναι των φύλλων η γενιά,
έτσι είναι και των ανθρώπων.
Τα φύλλα τα ρίχνει ο άνεμος χάμω στη γη,
κι αλλά βγάνει το ολόχλωρο δάσος
σαν έρθει η εποχή της άνοιξης.
Έτσι και των ανθρώπων η γενιά,
η μια βγαίνει και άλλη τα τελειώνει.>>

Δεν θέλω άλλο πια να σας κουράζω
το τι είναι αλήθεια, το τι είναι λάθος
το Όνειρο το αποψινό
θέλω να αρχίσω να το γράφω...

Είδα τον Όμηρο
σε Όνειρο
Εψές μέσα στον ύπνο
τον βαθύ...
εκεί που έρχεται η Αρετή
παρέα να σου κάνει.
Να απαλλαγείς απ’ τες ευθύνες,
πόνους της κούρασης, τις κακουχίες
Το σώμα σου να αναπαυθεί.
Και καμία φορά μέσα
στον ύπνο σου θωρείς
πως φοράς Ελιάς στεφάνι!!!

Ήρθε ο Ηλιόλουστος ο Όμηρος
με μια μεγάλη λάμψη
Πάπυρο μου πρόσφερε
Θαλασσή, Μελανή.
Και μου είπε, πάρε, γράψε...

Μια σπίθα από την λάμψη του
πέρασε και μπήκε μες στον νου!..

-Πρέπει να γράψεις.
τα όσα οι απόγονοι μου
παραλείψανε να Ωδήσουν
εσύ να συμπληρώσεις! ...

Του απάντησα κι εγώ
κάλε μου άρχοντα
Ηλιόλουστε Βασιλιά της σκέψης
της Αθηνάς, το δεξί το χέρι.
Εγώ δεν είμαι για να γράφω,
εγώ μόνο ξέρω να σε διαβάζω
Την σκέψη σου θαυμάζω,
και κάθομαι να κλαίω....

Καλέ ραψωδέ, Ποιητή Μεγάλε
που μαγεύεις καλλιτέχνες,
ζωγράφους αγαλματοποιούς
επιστήμονες χιλιάδες!..
Όλοι οι Λόγιοι,
επάνω στην δική σου Γνώση
πνευματικές μεγάλες μάχες
έχουν δώσει!....
Τα λόγια σου, την σκέψη
και την υπέροχη σου τέχνη
να εξηγήσουν με ακρίβεια,
ακόμα δεν το έχουν κατορθώσει...

Ο Εγωισμός, η ανικανότητά τους,
Συνέχεια σε καταδικάζουν
Αγράμματο και ψεύτη σε φωνάζουν!..

Αλλά για να σκεφτούν
έστω λίγο σαν και σένα,
Δεν το γροικούν,
Δεν έχουν εύνοιαν,
φώτιση της σκέψης!...
Δεν σε έχουν εννοήσει!!!

Ο Ηλιόλουστος μου απάντησε,
εσύ παιδί μου, με αγάπησες.
Μέσα στη μνήμη με έχεις.
Το τι θα γράψεις μην σε νοιάζει,
στο νου θα λάβεις διαφώτιση,
Την Φώτιση του ΔΙΑ
και μια καινούργια σκέψη...

Οι σημερινοί οι άνθρωποι
τους ύμνους μου,
δεν τους διαβάζουν πια,
γιατί φοράνε
προβοσκίδα της ψευτιάς.

<<Να, έτσι να τους λέγανε ,
στα αρχαία χρόνια,*
Οι Ομήριδαι οι ραψωδοί οι Χιώτες.
που ετραγουδούσανε στις γιορτές,
σε γάμους, χαρές, σε πανηγύρια!..
«Ηντανε τούτη η όμορφη ημέρα
που παντρεύγεται
ο όμορφος την μορφονιά
κάτω απ’ του Απόλλωνα
το Φως.
Μάρτυρας ο Χρυσόξανθος Θεός
μέσα στις Δήμητρας τ’ Αλώνια!..
Να ζήσουνε αιώνια!!
με αγάπη και ομόνοια!!
Πάντα μαζί τους να’ ναι ο Δίας!...

Με την ενέργεια του Έρωτα,
να αποκτήσουν απογόνους!!!!
Να πεθαίνουνε
για τα Ιερά και τα Όσια.
για την Μάνα Πατρίδα!..

Ποτέ η νύφη να μην περάσει πόνους
σαν την Ανδρομάχη!..
Ούτε ο νυμφίος
του Έκτορα την τύχη να’ χει!..
Πάντα συνάμα κατοικία,
να’ ναι αγάπη και ευτυχία.»

Αυτές είναι η ευχές που λέγανε,
στους Χιώτικους τους Γάμους!!!
‘΄Ηντα να γίνει ρε παιδιά,
σβήσανε τα χρόνια τα παλιά!!!

Ο ραψωδός με μια γεροντική
όμως μελωδική φωνή,
συνέχισε να λέει.
Εάν αγαπητός μου
υιός ο Ομηρίδης
τα εγγόνια μου δισέγγονα
τρισέγγονα και όλοι
απόγονοι και φίλοι,
υιοί μου οι Ομήριδαι.
επαράλείψανε
ολίγους στίχους ,
βλέπεις τα φταίνε οι ευθύνες
της καθημερινής ζωής ...
Του θνητού το πνεύμα και σώμα,
όσο περνάν τα χρόνια
χαλαρώνεται, δεν έχει πια κουράγια...

Όσοι στίχοι απόμειναν ο Ήρωας
Ιερός Λυκούργος,
με αγάπη και επιμέλεια τα σύναξε,
τα έβαλε μες στα βιβλία!...
Αλλά λίγοι άνθρωποι
τους δίνουν σημασία!...

Τρομαγμένος μέσα στον ύπνο τον βαθύ,
Το δεξί το μπράτσο έθεσα πάνω στα μάτια,
παρακάλεσα τον σοφό με τα μεγάλα γένια
να μην μου δώσει άλλα χρέη και ευθύνες.
Γιατί:
Λύπη, πόνους, γήρας φέρνουνε οι Γνώσεις!..

ψιθύρισα μέσα στης σιωπής του ύπνου:
και του είπα,
ότι εγώ γνώσεις δεν κατέχω,
δεν έχω τελειώσει ακαδημίες
ούτε καλά, καλά, δεν ξέρω, ούτε
το όνομά μου για να γράψω!..
Το μόνο που έχω πάρει από την φύση
είναι η δύναμις της σκέψης!..
Ειν’ η ζωή μου
Ευθύνες φορτωμένοι!.
Η ζήλια και ψευτιά την κάνει
ακόμα πιο δυστυχισμένη!..

Στα αρνητικά μου, τρομαγμένα λόγια
Ατάραχος ο τυφλός ο Γέροντας δεν δίνει σημασία,
Είχε μια σιγουριά πως όλα θα παν καλά.
Κι ότι, θα βρω Μπουνάτσα μες στη Τρικυμία!...

Ο ΗΛΙΟΛΟΥΣΤΟΣ ΤΥΦΛΟΣ
με τα γυμνά μαδημένα στήθια,
τα μακριά μαλλιά,
μεγάλη σγουρή, άσπρη γενειάδα,
χρυσοκόκκινο σκήπτρο εκρατά.
Στο δεξί το χέρι!!!
Μεταξωτό θαλασσί ζωνάρι!!!
Χρυσή ζωντανή Κουκουβάγια,
μεταξωτό άσπρο πέπλο,
στο αριστερό το χέρι.
Όλα Δώρα,
Της Παρθένας μας Παλλάδας.

Μέσα στο ύπνο μια ευτυχία...
Έβλεπα τον Βασιλιά
του πνεύματος τον Μεγάλο,
την ρίζα του πολιτισμού
του κόσμου όλου!!!

Ο ΟΜΗΡΟΣ
Στο Υπερήφανο κεφάλι,
το στόλιζαν ολόχρυσο στεφάνι,
καθαρά αστραφτερά διαμάντια!!!
Του Ήλιου οι ακτίνες
περίζωνε τριγύρω το στεφάνι,
έως το έδαφος μια μεγαλειώδης λάμψη.
Του Τυφλού η Ιερή Ακεραιότητα
άστραφτε τριγύρω μέσα
στης νύχτας τον αιθέρα!!!!
Τρόμαξα:
Μα πώς, γίνετε;?
Ήλιος:
μέσα στο σκοτάδι;?

Όταν είδα τόση μεγάλη λάμψη
Αρχίνισα να σφίγγω τα μάτια μου
μέσα στον ύπνο μου,
Να μην στραβωθώ.
Λαχτάριζα του Ήλιου το φως να δω,
ποτές μου δεν περίμενα να είναι τόσο Καυτερό!!!!!!

Στο μέτωπο με άγγιξε απαλά,
αισθάνθηκα στο πρόσωπο μια ζεστασιά.
Σήκωσε τα δυο μου χέρια ελαφρά ,
τα έβαλε μες στα Μάτια του.
Αισθάνθηκα με της αφής την ένωση
στις ρόγες τον δάκτυλο,
τους βαθουλούς του λάκκους
των ματιών του...

Επάνω στου Ομήρου το πρόσωπο
συρθήκανε τα δάχτυλά μου
πάνω στα αδύνατα τα στεγνά
τα μάγουλά του.
Τα κύτταρα ζεστά,
λες και άγγιζα κόκκινα κάρβουνα
από αναμμένη εστία !!!

«Αυτή είναι η σφραγίδα του Αιώνα
και της αρετής.»
Έτσι ακριβώς μου είπε....

Καθώς κατέβαζε
σιγά, σιγά τα χέρια μου
να απλωθούν μέσα στου
ύπνου την γαληνή!!!
Άρχισε ν’ απομακρύνετε
με ένα χαμόγελο στα χείλη(!!!)
Αθώα αρμονικά
με μια Θερμή Αγάπη!!!
Το χέρι του κουνούσε ελαφρά
να με αποχαιρετήσει.
Μόλις αφανίστηκε
η σκιά της ύπαρξής του.
Από ύπνο χαράς και ανάπαυσης,
βυθίστηκα μέσα σε ένα βαθύ
γλυκό ταξίδι ύπνου.
Περνούσα λαγκάδια, ρεματιές,
βουνά, παρθένα δάση,
φουρτουνιασμένες θάλασσες
γεμάτες στόλους!!!

Στο στήθος μου χτυπούσε ο αέρας,
τα μάτια μου ολάνοιχτα
αγνάντευα κωπηλάτες!..
Είδα στρατιώτες
με ξίφη και ασπίδες,
να τρέχουνε στις αμμουδιές
και μες στις παραλίες!!!

Είδα τον Έκτορα
με την περικεφαλαία
του θανάτου.
Είδα και τον Αχιλλέα
να κρέμεται απ’ την φτέρνα,
και να ρουφά νερό μέσα
από μια μεγάλη στέρνα!....
Είπα μέσα μου,
κάτι περίεργα όνειρα…

Tην άλλη μέρα μού ήρθε
η έμπνευσης του Έκτορα!.

Όταν ήμουνα μικρός
έβλεπα τα cowboy movies.
Μετά πήγαινα για ύπνο,
ελάμβανα και εγώ μέρος
στη δράση του έργου.
Σχέδον κάθε βράδυ!
Συνεργαζόμουνα
με τον Clint Eastwood !..

Θυμάμαι το 1992.
Όταν βγήκα από το νοσοκομείο
με πόδι θρυψαλιασμένο,
παυσίπονα συνέχισα να παίρνω !..

Ένας μου φίλος, ο Κουτσοβασίλης
μου έδωσε ένα βιβλίο να διαβάσω.
Πολύ δραματικό, μια ιστορία
με τα απαίσια εγκλήματα,
του εμφυλίου ανταρτοπόλεμου!.

Με τίτλο.
(Πού είναι η Μάνα σου μωρή!..)

Εμπήκα μέσα στο βιβλίο, έζησα την απαίσια ιστορία.
Μετά είχα εφιάλτες
παραπάνω από δυο βδομάδες!..

Ο Κουτσοβασίλης μού είπε ιστορίες που ντρέπομαι,
σιχαίνομαι, να τις γράψω και να τις συζητήσω.
Ποτέ μου δεν εγνώριζα ότι οι Έλληνες
έχουν τις δυνατότητες να φθάσουν σε τόσο
χαμηλό και απάνθρωπο σημείο.
Να κόβουν κεφάλια Ελλήνων
και να τα μπήγουν πάνω σε πάσσαλους
και να γυρνάνε μέσα σε χωριά και πολιτείες,
να δείχνονται ότι είναι απαίσιοι παλικαράδες !..

Το ίδιο έπαθα και με τον Όμηρο.
Μελετώντας τα λόγια του,
τα ζούσα μέσα στο ύπνο μου.
Επολεμούσα με τους Έλληνες
αλλά ελυπόμουνα και τους Τρώες!...
Προτού τον Τρωικό πόλεμο,
είχαν βοηθήσει και τους θεούς
να χτίσουμε και τα θεόχτιστα Τείχη!..

Την λέξη Θεόχτιστα την γνώριζα
από τα γεννοφάσκια μου,
στο χωριό μου, στα Λενούτσικα.
Στα δίπλα χωράφιά μας,
στον τόπο που γεννήθηκα,
Θολοποτάμι Χίου,
είναι κάτι τέλεια τοιχώματα
με πελώριες πέτρες.
Τήν περιοχή αυτήν
την λέμε Θεόχτιστα.
Ο μύθος λέει πώς τα έχτισαν οι Θεοί!..

Μου έλεγε ο Πατέρας μου
αυτά τα τείχη, τα έχτισαν οι θεοί,
οι απόγονοι του θεού Ήλιου!..
Α Α Α, Απόγονοι του Ήλιου;?

Γι’ αυτό οι Χιώτες είναι Θαρραλέοι, Δραστήριοι,
οι πιο Έξυπνοι Άνθρωποι όλου του Κόσμου;?
Γι’ αυτό λένε ότι οι Χιώτες ήταν οι τελευταίοι Έλληνες,
που σταμάτησαν να πιστεύουνε στον Ήλιο;

Από εκεί έχω πάρει την λέξη Θεόχτιστα,
Είμαι και γνώστης για τα τείχη της Τροίας!!
Εβοήθησαν οι Θεοί μας στα χτισίματα,
σαν εργάτες και σαν μαστόροι.
Να, πώς σηκωνόντουσαν αυτές
οι Πελώριες Πέτρες!
Ζει μέσα μου
Η Ιστορία του Όμηρου!...

(Δές Πέτρα του Ομήρου)

Οι Χιώτες εγκαταλείψανε τον Ήλιο,
αλλά ο Ήλιος,
ποτέ δεν εγκατέλειψε τους Χιώτες!..
Μπορεί οι Μανιάτες και οι Σουλιώτες
να ήταν θαρραλέοι,
στο σπαθί και καριοφίλι!..
Οι Χιώτες είχανε κανόνια και μπαρούτι!.
Επιπλέον, πλέοντες πάνω σε μια βάρκα,
διασχίζουν ωκεανούς με τ’ άστρα!..
Δεν τους νοιάζει η φουρτούνα είτε μπόρα!..
Χιώτες Θαλασσόλυκοι με μπράτσα!...

Στις 6 Φεβρουαρίου 1989
εβγήκα από το Shouldice Hospital
THORNHILL, ONTARIO, CANADA,
από εγχείρηση κήλης.
Το νοσοκομείο με έστειλε στο αεροδρόμιο
και με αφήσανε στον θάλαμο,
επάνω σε αναπηρική καρέκλα,
για να περιμένω το αεροπλάνο για Νέα Υόρκη!..

Καθώς περίμενα το αεροπλάνο,
τράβηξα από την τσάντα
την Ιλιάδα και Οδύσσεια
κι άρχισα να διαβάζω!...
Βυθίσθηκα στο διάβασμα
κι έχασα το πρωινό το αεροπλάνο
που έφευγε στις δέκα!..
Το πήρα είδηση όταν χρειάστηκα
να πάω στο μπάνιο!.
Εμίλησα με τους υπεύθυνους.
Μου είπαν, δεν πειράζει,
θα πάρεις το άλλο το απογευματινό,
το αεροπλάνο των τρεις!..

Ξανά βυθίστηκα στο διάβασμα
και κάπου, κάπου έκλαιγα!...
Από συγκίνηση, θαυμασμό,
για το Υπερανθρώπινο μεγαλείο!!!.
Για τον Θαυμασιώτατον Πλούτων!..
Για τα βαθιά ανθρώπινα αισθήματα!!!
Τα δάκρια τρέχανε πάνω
στα κουρασμένα μαγούλα!..
Με πλησίαζαν μερικοί συνταξιδιώτες
και μου έκαναν ερωτήσεις.
Are you OK, do you need anything?
You need some help?
Εκείνοι νόμιζαν ότι εγώ έκλαιγα
από πόνο.
Και είχαν δίκιο,
γιατί με έβλεπαν
ότι καθόμουνα πάνω
σε αναπηρική καρέκλα!..
Με ένα χαμόγελο ζεστό
τους έλεγα Όχι, Ευχαριστώ!..
Εξέχασα πως είχα δυο παιδιά, γυναίκα
και με περιμένανε στο αεροδρόμιο
της Νέας Υόρκης!
Εξέχασα πως είχα ευθύνες,
επιχειρήσεις και εργάτες!..
Με πάθος βυθισμένος,
με μια αχορταγιά μέσα στού
Ομήρου τους ’Ύμνους,
Εξέχναγα την δίψα,
πείνα και τους πόνους!..

Κατά τις τέσσερις το απόγευμα,
δεν κρατιόμουνα.
Ήθελα να πάω στο μπάνιο,
εκοίταξα τριγύρω μου,
έχασα και το δεύτερο το αεροπλάνο!.
Επειδή ήμουνα εγχειρισμένος,
στους υπεύθυνους
ήμουνα δικαιολογημένος!.
Είχα τελειώσει Ιλιάδα και Οδύσσεια,
Ήμουνα τόσο ικανοποιημένος!..
Στις εφτά το βράδυ
για να σιγουρευτούν
οι αεροσυνοδοί με τσουλήσανε
μες στό αεροπλάνο!..

Τελειώνοντας
Ιλιάδα και Οδύσσεια
έβγαλα το συμπέρασμα
ότι ο άνθρωπος,
για να λέγεται
πολιτισμένος,
πρέπει να έχει γνώσεις
του Θεόπνευστου,
ΗΛΙΟΛΟΥΣΤΟΥ ΟΜΗΡΟΥ ΤΑ ΕΠΗ!..

Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΘΝΗΤΗ
ΜΕΡΑ
ΤΟΥ ΛΟΦΟΣΕΙΣΤΗ
ΕΚΤΟΡΑ

Ο Ήλιος με το Φωτεινό
το Λαμπερό το Στέμμα
Ο Βασιλιάς ο άρχοντας
του Φώτος και της Ημέρας
αγρίεψε, τρέχει αστραπιαίος ,

Πάνω στο Φωτεινό το Άρμα του,
με τα Στιβαρά τα χέρια του
κρατά τα χαλινάρια σφιχτά,
με πείσμα και με πόνο...
Ο Ήλιος,
τα άλογα του,
άγρια τα μαστιγώνει.
Το μαστίγιό του δεν σταματά
Στις ράχες, στα καπούλια
συνεχώς αλύπητα
χτυπά!...

Τα τέσσερα αγρία άλογα
του Ήλιου
Ο Αιθίοπας και ο Βροντής
μες στην μέση!!
Ο Στερόης στα αριστερά,
ο Ηώος εις τα δεξιά.

Από τα ρουθούνια τους
βγάζουν λαμπερές φλόγες,
μαύρους καπνούς.
Ο Αιθίοπας και ο Βροντής
μετατρέπουν τους καπνούς
σε μαύρα σύννεφα,
σε αστραπές και σε βροντές.

Δεν θέλει ο χρυσόξανθος θεός
με τα μακριά ξανθιά μαλλιά
που ανεμίζουν στον αιθέρα
να δει νεκρό το Έκτορα....

Τα τέσσερα θεόπνευστα άλογα
τραβάνε το χρυσοφωτεινό άρμα.
Διασχίζουν το διάστημα
σαν λαμπερή αστραπή,
γρηγορότερα από κάθε άλλη μέρα...

Θέλει όσο πιο γρήγορα να Δύσει.
Θέλει ταχέως την ημέρα τούτηνε να κλίσει.
Τρομερή είναι αυτή ημέρα.
Δεν θέλει να δει τον Έκτορα
τον Θαρραλέο, Γενναίο ,
Λοφοσείστη
να γονατίσει και να πέσει
Νεκρός
επάνω στο Τρωικό,
το Ιερό το Χώμα.

Δεν θέλει ο Ήλιος να δακρύσει.
Τα δάκρια του να πέφτουνε
σταγόνα, σταγόνα
γιατί γνωρίζει,
όπου πέσουν τα δάκρια του
θα κάψει βουνά και πεδιάδες,
ποτάμια θα ξηράνει,
θάλασσες θα τις μετατρέψει
σε λαγκάδια άλατος.
Στάχτη θα κάνει το χώμα
όπως τα έκανε στο Death valley!..
Συγκρατεί λύπη και οργή,
να απομακρυνθεί
όσο πιο γρήγορα μπορεί
από το τραχύ όραμα...

Ετράβηξε ο Ήλιος
όλες τις αχτίνες του
και φωτίζει μόνο πρός την Δύση,
να μην βλέπει προς την Τροία,
γρήγορα να εκλείψει.
Τον Έκτορα νεκρό να μην αντικρίσει.
Το τέλος του το ξέρει,
καλά το εγνωρίζει....

Ο ΛΟΦΟΣΕΙΣΤΗΣ ΠΕΦΤΕΙ
Τό δόρυ του Αχιλλέα
τον βρίσκει στα Σβέρκα.
Του Έκτορα το σώμα
ξάπλα πάνω στης Τροίας το χώμα!..
Πέφτει ο Αντρειωμένος
τώρα γρηγορεύει,
της Τροίας το τέλος.
Μήπως,
οι Θεοί κάνουνε λάθος;;
Από τα πόδια δεμένο
τον σέρνει η κούρσα τριγύρω
απ’ τα Θεόχτιστα τείχη,
πάνω σε θάμνους,
ντουμάνι η σκόνη...

Σκόνη και αίμα,
δεν αφήνουν σημάδια!..

Κραυγή πόνου από Μάννα!..

Κραυγή μανίας!.
Η εκδίκηση του Αχιλλέα!..

Από το απαίσιο όραμα
Λιπόθυμη πέφτει η Ανδρομάχη!..

Ο Πρίαμος γροθιές λύπης θυμού
Βαράει πάνω στα τείχη
πάνω στης πελώριες πέτρες.

Κραυγή μαύρη!..
Θολώνει ο νους!..
Θολώνει το μάτι!...
Μήπως εσείς θεοί
το ρίξατε στο γλέντι;?

Χάσαμε τον Έκτορα
τον Ανδρειωμένο.
Θόλωσαν τα νερά
στις βρύσες,
στα ποτάμια,
και τα πηγάδια στέρεψαν...

Το κρασί έγινε ξίδι.
Δηλητήριο της Μάνας
το γάλα..
Λύγισαν της Τροίας
τα Θεόχτιστα τείχη!..
Χάνεται η τόλμη!..
Χάνεται η αντοχή!.

Πένθος πλακώνει την καρδιά!..
Μαυροφόροι όλη η Τροία!...

Κραυγή και κατάρα
Θλιμμένα τραγούδια...

Φόβος και τρόμος,
του Πάρι ο πόνος!..
Ο Πάρις από δειλός
τώρα παίρνει δυνάμεις
να γυνή εκδικητικός!..

Ψύχραιμος ο Πατέρας,
σαν Βασιλιάς,
σαν Θεός,
με υπέρτατο θάρρος,
ατρόμητος,
μέσα στα εχθρικά
στρατεύματα προχωρά!!!.

Στρατιώτες βάζουν
τα ξίφη στις θήκες.
Με απορία οι στρατιώτες
θαυμάζουν την υπερτέραν
υψηλοφροσύνη του Ιερού
Άρχοντα Πρίαμου.
Βασιλιάδες, αξιωματικοί
στρατιώτες και δούλοι
τον βλέπουν Ανώτερό τους ..

Το στρατόπεδο όλο,
από θυμό και μανία,
τώρα
γέμισε γαλήνη!..
Εγέμισε με πένθος, λύπη, αγάπη,
λες και τους έχει μαγέψει
η Θεά της Ειρήνης.

Ο Σκληρός ο Αχιλλέας
από μανία, μίσος εκδικήσεως,
από άγριος Τιτάνας μανιακός
εκατάντησε,
έως σμικρός αγνός Υιός,
μην γνωρίζοντας το τι εστί
έγκλημα είτε θυμός..

Ο Πρίαμος στού Αχιλλέα τις σκηνές πλησιάζει,
του Έκτορα το σώμα με θλίψη ζητάει.
Χωρίς αντιρρήσεις ο Αχιλλέας
προσφέρει το σώμα του Έκτορα,
στον λυπημένο Πατέρα.

Με την υπόλοιπη δύναμη
που του είχε απομείνει...
παράλαβε ο Πρίαμος,
στα χέρια του
το νεκρό σώμα,
βάρη σαν σίδερο, σαν πέτρα,

Τσακισμένος, πονεμένος.
κρατώντας στα χέρια του,
Του Υιού του
το νεκρό
πτώμα...
Δυνατά...
να μην λυγίσει...

Αλλά δεν τα κατάφερε.
Αρχίζουν να λυγίζουν
τα γέρικα γόνατα,
να τρεμουλιάζουν
από το άγχος,
από το βάρος,
Από οδύνη..

Τρείς στρατιώτες του Αχιλλέα
τρέξανε να του δώσουνε
χέρι και βοήθεια...

Με φωνή πόνου και κλάμα ,
Ο ΥΠΕΡΗΦΑΝΩΣ ΠΡΙΑΜΟΣ
Αρνείται την βοήθεια!...

Με δυσκολίες
και θρύλους
έθεσε του Έκτορα
το πτώμα
με προσοχή
πάνω στο αδειανό
πένθιμο άρμα.
Τόσο απαλά,
όπως
τον
έβαζε
να κοιμηθεί
όταν ήτανε
βρέφος,
μέσα στην παιδική του
κούνια!...

Ο Πρίαμος τώρα,
από Βασιλιάς,
από άρχοντας,
φαίνεται σαν Χάροντας,
φαίνεται σαν νεκροθάφτης.

Μια ακινησία
μέσα στα στρατόπεδα.
Αξιωματικοί, στρατιώτες,
προσοχή ακίνητη.
Όλοι τους στέκουν
χωρίς περικεφαλαία,
με σκυμμένα κεφάλια.

Όλα τα ζώα,
τα ζωηρά άλογα,
καθόλου δεν σαλεύουν.
Μια νέκρα ,
μια ησυχία,
μια ειρήνη,
μια σιωπή.

Ούτε αέρας δεν φυσούσε,
τα δέντρα και οι θάμνοι,
ακίνητοι....
Πλάκωσε
πυκνό σκοτάδι,
μαύρα σύννεφα....

Μόνο οι δρασκελιές τα αργά βήματα
του θλιμμένου αλόγου,
με σκυμμένο κεφάλι,
ακουγότανε λίγο.

Τώρα του Πρίαμου
το άλογο σιγά, σιγά προχωρά.
Ούτε χώμα, ούτε σκόνη
δεν σηκώνετε από άξονες
από του αλόγου
τα αργά πετάλινα βήματα .

Το άλογο ζεμένο την άμαξα
με κόπο και πόνο τραβά.

Ο Πρίαμος, δίπλα στ’ αλόγου τα μάγουλα,
τα χαλινάρια κρατά.
Δίπλα στο άλογο μαζί αγκαλιά.
Το άλογο και ο Πρίαμος
ενωμένοι με σκυμμένο κεφάλι
με ένα ρυθμό μαζί προχωράν.

Από τις βαθιές εισπνοές
του αλόγου σφυρίζουν
τα ρουθούνια και σπλάχνα!..
Με τις εκπνοές
πετιόνται μύξες και κλάμα.
Δίνει κουράγιο ο ένας στον άλλον.
Απ’ την μεγάλη θλίψη,
ο θώρακας και τα γόνατα του αλόγου,
αρχινάνε να τρέμουν....

Ο Αγαμέμνονας, από σατράπης ,
άγριος , θρασύς ,
τον βρίσκει μια λύπη,
μια ντροπή.
Μια σιωπή...
Την Ιφιγένεια θυμάται....
Μέσα του Ψιθυριστά
Αρχινά, να βρίζει...
Στρέφοντας το κεφάλι
προς τα πίσω,
τον Πρίαμο κατά πρόσωπο
να μην τον αντικρίσει.

Ο Αρχιβασιλέας Αγαμέμνονας
μέσα του αισθάνεται
μια βαριά Οδύνη, που τόνε πιέζει
από το κεφάλι έως τις πατούσες.
Εβάρυνε το σώμα του,
η σκέψης το ζαλίζει,
που για μια στιγμή
αισθάνθηκε πως τα σάνταλα
με τα πόδια του βυθίζονται
μέσα στης Τροίας τα χώματα...

Μέσα σε όλο το στρατόπεδο
πλάκωσε μια σιωπή μια λύπη.
Γιατί ετοιμάζανε
το Λείψανο,
του Μεγάλου ήρωα…
του ΛΟΦΟΣΕΙΣΤΗ..

Τον Έκτορα τώρα
δεν τον βλέπουν πια
σαν αντίπαλο,
σαν εχθρό.

Τώρα τον βλέπουν
Σαν Θεό...

Εσταμάτησε η Νύχτα
με τα άστρα
για να δει και να δοξάσει
της Τροίας τον Ανδρειωμένο!...

Όταν είδανε το πτώμα.
Εσβήσανε τ’ άστρα,
το Φεγγάρι εμαύρισε.

Τότες
κατέβηκαν ΟΙ ΘΕΟΙ
να παραλάβουν του
Έκτορα
την θαρραλέα
ψυχήν...

Στα μαύρα όλοι,
οι Θεές και Θεοί
ντυμένοι,
να παραδώσουν
του Έκτορα την
ψυχή την πονεμένη,
στού Πλούτωνα
τα χέρια.
Για τα Ανάκτορα
του Άδη...

Σχίζεται η Καρδιά τ’ Απόλλωνα
κι αρχίζει να ουρλιάζει...
Ταράχτηκαν, όλοι οι θεοί.
Το σύμπαν τριγύρω,
άρχισε να τρίζει....

Ο Απόλλωνας σηκώνει και τραβά
μια γερή κλοτσιά
πάνω στου Πλούτωνα
τα γιγάντια στήθια,
που σείστηκαν τα βουνά
και τα ουράνια!..

Ο Πλούτωνας ξάπλα στο χώμα πέφτει,
τότες σειστήκανε τα Τάρταρα
βογκήξανε
οι Τιτάνες
κι οι Γίγαντες!..
Άναψαν τα Ηφαίστεια
εσείστηκε η κάτω Γης
απ’ τα θεμέλια
Σάστισαν όλοι οι θεοί
μην τυχόν και γίνει αιτία
για Τιτανομαχία, Γιγαντομαχία,
ή Θεομαχία...

‘Εκεί που πάει να σηκωθεί
ο Πλούτωνας για να αμυνθεί,
ακόμα μια κλοτσιά
ο Απόλλωνας του ρίχνει.
Τόνε βρίσκει πάνω
στα Χοντρά σκληροτράχηλα
τιτανικά
τα σβέρκα.
Του βαράει
δυο γρήγορες
γροθιές
πάνω στα πελώριά του μπράτσα.

Άρπαξε Ο Απόλλωνας
την ψυχή του Έκτορα
από του Πλούτωνα
τα Στιβαρά τα Πεισματάρικα
τα Χέρια
και το έβαλε στα πόδια.
Σαν αστραπή πετάχτηκε,
ο Απόλλωνας
στα Ύψη,
στα Ουράνια

Τότες
ξανά, ανάψανε τα Άστρα
και το Φεγγάρι
επήρε την ρόδινη
ΟΜΟΡΦΗ
Μορφή
και Χάρη.

Ο Απόλλωνας με την ψυχή
του Έκτορα στα χέρια,
στα Ύψη Ταξιδεύει!...
Μόλις εφθάσανε,
εκεί που κάθεται
Η ΥΨΗΛΟΤΑΤΗ Η ΑΡΕΤΗ
του Δια η Μεγάλη η χάρη,
εκεί που παίρνει
η Ψυχή
την Μεταμόρφωση
ΤΗΣ ΑΘΑΝΑΣΙΑΣ.

ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΤΟΝ ΘΡΟΝΟ ΤΗΣ
Η ΜΕΓΑΛΕΙΟΤΑΤΗ ΘΕΑ ΑΡΕΤΟΥΣΑ
ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΦΘΑΝΟΥΝ
ΤΑ ΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΓΝΗΣΙΟΥ
ΕΛΛΗΝΑ

ΕΚΕΙ ΠΟΥ Η ΜΕΓΑΛΟΨΥΧΙΑ
ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΑ ΥΠΕΡΒΑΙΝΕΙ
ΤΑ Ο Υ Ρ Α Ν Ι Α
Υ Ψ Η!!!!!!

ΕΚΕΙ Ο ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ
ΠΑΡΕΔΩΣΕ
ΤΗΝ ΨΥΧΗ
ΤΟΥ ΕΚΤΟΡΑ..

Και μόλις άρχισε
η Ψυχή του Έκτορα
να αναπαύετε,
να μετατρέπετε
προς την Αθανασία,
τότες αντανάκλασε
και του Ήλιου
η Μεγάλη
η Χάρη.

Βλέποντας ο Ήλιος
του Έκτορα το πτώμα,
έστειλε τρεις από τις Ακτίνες του
να του σφουγγίσουνε το σώμα
από το ξερό το αίμα και το χώμα.
Έστειλε ο Ποσειδώνας
την Αμφιτρίτη με της Νεραΐδες
τα μαλακότερα σφουγγάρια.
Ήρθε και Η ΙΡΙΔΑ
με το Ουράνιο Τόξο
να στείλει μηνύματα στον Ήλιο.
Έφερε η Ήβη τα Ιερά νερά της Στήγας
και όλες οι θεότητες αρχίσανε
να πλύνουνε του Έκτορα το σώμα.

Έστειλε ο Ήφαιστος
με την Ροδοδάχτυλη Ηώ και τον Εωσφόρο,
μια χρυσή καινούργια πανοπλία,
σε σκάλισμα και ομορφιά
καλύτερη από του Αχιλλέα!!!.

Όλες μαζί τον Έκτορα εντύσανε,
μετά τον καθίσανε
πάνω στης Χρυσόθρονης
ΗΩΣ ΤΟ ΑΡΜΑ.
Δίπλα του κάθισε η Ηώ.

Τραβά τα χαλινά στα χέρια της.
Με μια γλυκιά φωνή,
ενθαρρύνει τα θεόπνευστα
άλογα της
κι’ αρχίζουν ένα καλπασμό
πάνω στα παιχνιδιάρικα
θαλάσσια νερά
που ο Γλαύκος
τα είχε γαληνέψει.
Με το δεξί το χέρι η Ηώ
κρατά τα χαλινάρια.
Στα άλογά της ευνοϊκά φωνάζει.
Στο αριστερό το χέρι αγκαλιά
του Έκτορα το νεκρικό το σώμα.

Με ένα απότομο τράβηγμα
στα χαλινάρια,
Χτύπα τα δερμάτινα λουριά
πάνω στις ράχες,
με μια αερική φωνή.

Τα Άλογα
με το Άρμα το Χρυσό
βρεθήκανε
στου Ουρανού τα Ύψη..

Ο Ήλιος από πίσω τους
χαμογελαστός καλπάζει.
Ο Βροντής, ο Αιθίοπας
σταματούν την θύελλα.
Ρουφήξανε τα σύννεφα
και της βροντές.
Τώρα και τα τέσσερα άλογα
του Ήλιου
ξερουθουνίαζουν
λαμπρές φωτιές
Με γέλια, με χαρές,
στα ύψη
του Ουράνιου Αιθέρα
ανεβαίνουν
εκεί που
ο Απόλλωνας
με τους θεούς
τους περιμένουν.

Μόλις έφθασε η Ηώ
στα επουράνια Ύψη
το άρμα της φρενάρει
πρώτος ο Απόλλωνας.
Έρχεται και την χαιρετάει.
Παρέδωσε η Ηώ
του Έκτορα το σώμα
στου Απόλλωνα τα χέρια.
Τότες ο Απόλλωνας
παίρνει μια βαθιά εισπνοή.
Με ένα Φύσημα
μες στου Έκτορα το στόμα
του έδωσε πίσω Ψυχήν ζώσα.

Ο ΔΙΑΣ
Εφόρεσε στον Έκτορα
χρυσό στεφάνι.

Η Ηώ παρακάλεσε
τον παντοδύναμο.
ΤΟΝ ΔΙΑ
Χωρίς ετούτη την φορά
να κάνει λάθη!....
Να χαρίσει του Έκτορα,
αιώνια ζωή,
νιάτα αγέραστα,
μελωδική φωνή,
καρδιά μεγάλη,
με Έρωτα, με Πάθος
και μ΄ Αγάπη.

Ο Δίας της απάντησε,
Ωραία Ροδοδάχτυλη
Ας γίνει το θέλημά σου.

Η Όμορφη η Ηώ
του απάντησε
Δία Παντοδύναμε
θέλω ακόμα μια Χάρη.
Θέλω τον Έκτορα
παντοτινά για Ταίρι.

‘Ο Ήλιος σαν το άκουσε
τους πέταξε απ’ το διάστημα
δυο Χρυσοδιαμαντένια στεφάνια.
Ο Ερμής τα άρπαξε στα χέρια
και τα έφερε του Δία.

Κατά μιας όλοι οι ΘΕΟΙ
στον Όλυμπο
επάνω ευρέθηκαν.

Ο παντοδύναμος ο Ολύμπιος
ο Μέγας Δέσποτας
διάταξε τις Μούσες
και τις Χάριτες
τραπέζια χαράς να στήσουν
και όλους τους θεούς, θεές
και τους ημίθεους
να τους καλέσουν.

Ο Κοσμοσείστης
έσβησε τα Ηφαίστεια.
Ηρέμησε η Γαία,
εγαλήνεψε η θάλασσα
και όλος ο Ωκεανός ....
Επήρε και κουτσός θεός day off.

Ανέβηκε ο Ποσειδώνας
με τ’ ασκέρι του
με όλα τα θαλασσινά
τα πλούσια τα δώρα του.

Μαζεύτηκαν όλες οι θεότητες
ήτανε τόσες πολλές ..
Ο Ερμής για μια στιγμή
Τα σάστισε λιγάκι.
Ήθελε να σιγουρευτεί
εάν τους είχε όλους
αυτούς καλέσει.

Ο Ερμής
ψιθύρισε του Ηρακλή.
Του είπε σιγά στ’ αφτί
όσοι ήρθανε για ταραχή
αυτούς όλους
να τους διώξεις.
Προπαντός
τον Άρη και τον Πλούτωνα,
να μην τους επιτρέψεις.

Αυτή είναι διαταγή
από τον Υψηλότατο Δία.
Εάν σου φέρουν αντιρρήσεις,
εσύ να τους εξηγήσεις
σήμερα είναι μέρα χαράς,
όχι έριδας, μα ούτε θλίψης!....

Μόλις συγκεντρώθηκαν
όλες οι Ιερότατες Θεότητες,
το ρίξανε στο γλέντι, με χαρές.
Έφερε και ο Διόνυσος γλυκό κρασί.
Πρώτος
Νέκταρ
ο Γανυμήδης κέρασε
όλους τους καλεσμένους.
Εσήκωσαν όλοι τα χρυσοκρυστάλλινα
ποτήρια να χαιρετήσουνε τον Έκτορα.
Το ποτήρι σήκωσε ψιλά ο Έκτορας
Πρώτος ο Δίας το έβαλε στα χείλη
και ύστερα όλοι οι άλλοι....

Δίπλα από στον Έκτορα κάθισε
η Θεά Μνημοσύνη.
Μόλις ο Έκτορας ήπιε δυο γουλιές κρασί ,
μετά το έβγαλε από το στόμα,
τον πήρε το παράπονο και ένα
μεγάλο κλάμα.
Η θεά Μνημοσύνη
του σκούπισε τα μάτια.
Η Τροία, ο Σκάμανδρος ,
η Ανδρομάχη,
του έρχονται στη σκέψη.
Από τον καημό του πάει να σκάσει.

Τότες πλάκωσε μια σιωπή
μέσα στο Ιερό Παλάτι,
Όλες οι θεότητες ήρθανε σε σκέψη.
Μελαγχόλησε η Ηώ και ελυπήθηκε.
Ήρθανε κοντά στον Έκτορα
ο Ήφαιστος με την Αφροδίτη.

Ο κουτσός ο Γίγαντας
κόντεψε να κλάψει,
η Αφροδίτη
με το Μαγικό της χέρι
τα μαλλιά του
Έκτορα απαλά τα χαϊδεύει.
Από το αριστερό της χέρι
την Ηώ τραβά
να έρθει πιο κοντά της.
Η Αφροδίτη στης Ηώς
τ’ αφτί της ψιθυρίζει
γυναικεία μυστικά που κανείς
δεν τα γνωρίζει.

Έφερε ο Τραγοπόδαρος
γλυκό κρασί
της λησμονιάς,
τις κούπες τους γεμίζει.
Ο Κουτσός ο Μάστορας
της Αστραπής!!!
τον Έκτορα ενθαρρύνει.
Του υπόσχεται όλα
θα παν καλά,
ήσυχος να μείνει,
στους θεούς να αφήσει την ευθύνη.

Του είπε ο Διόνυσος
λίγα αστεία
ξανά γεμίζοντας
του Έκτορα το χρυσό
το κρασοπότηρο!

Ήρθε το γέλιο πάλι
στου Έκτορα τα χείλη.
Η Ηώ εχάρηκε
και φίλησε την Αφροδίτη.

Πλησιάσανε οι Χάριτες,
η χαρά να επικρατήσει.
Η Ήβη με τον Ηρακλή
διώξανε την λύπη
από του Έκτορα τα στήθη...

Όλοι οι θεοί
αστεία κάνουνε του Ηρακλή.
Εκείνος σηκώνει το ρόπαλο
πάνω απ’ το κεφάλι.

Οι Μούσες, οι θεές
τα μπράτσα του Ηρακλή
καμαρωτά τα σφίγγουν,
τα θαυμάζουν.

Έβλεπαν του Ήφαιστου
τα στιβαρά τα μπράτσα,
θέλησε η Άρτεμις να παρακινήσει,
τον Ήφαιστο, τον Ηρακλή,
στα αστεία να παλέψουν.
Όλοι να πιούν κρασί
τις πίκρες να ξεχάσουν,
και όποιος βγει ο νικητής
όλοι θα τον χειροκροτήσουν.

Η Ήβη τραβά τον Ηρακλή
να παν να φύγουν.

Η Αφροδίτη τον Ήφαιστο τον προωθεί,
θέλει στους θεούς να κάνει επιδείξεις.
Μα ο Ήφαιστος δεν την ακούει, δεν το κουνάει.
Δεν έχει όρεξη, τον Ηρακλή για να ντροπιάσει.

Έρχεται και ο Διόνυσος με ένα ασκί
κόκκινο γλυκό κρασί,
Δυο χρυσές κανάτες ξέχειλα της γεμίζει,
δίνει μια στον Ήφαιστο και μια στο Ηρακλή.
Βάζει ο Διόνυσος το καλάμι απ’ τ’ ασκί
στο στόμα κι αρχινά να πίνει.

Διατάζει μουσική και αρχίζει να χορεύει.
Τραγουδούσε: σήμερα είναι γιορτή χαράς
Και όχι αθλητικές επιδείξεις.

Έλα Ηώ
και τραβά τον χορό.
Εσύ Αφροδίτη
με τον πειρασμό,
δώσε του Έκτορα
χρυσό μεταξωτό μαντίλι,
πρώτος να σύρει τον χορό
και να χορέψει.
Να τον καμαρώσουν
όλοι οι καλεσμένοι.
Να καμαρώσουνε της
Τροίας τον ΛΟΦΟΣΕΙΣΤΗ.
Το πρωτοπαλίκαρο του Ηλιολούστη.

Του Ήλιου, του Απόλλωνα,
την ξεχωριστή αγάπη...

Χαίρεται, του Aπόλωνα
η ψυχή.
Ο Ήλιος έχυσε
χρυσά δάκρυα χαράς.
Έβαλε βάλσαμο μέσα
στου Έκτορα την κούπα!....

Στον Ορφέα,
στον Απόλλωνα
πρόσφερε η Αθηνά
λίρες χρυσές
με διαμαντένιες χορδές.
Δοξάρια ζαφειρένια,
με τρίχα κάτασπρη
σαν χιόνι,
από του Πήγασου
την ουρά βγαλμένη!....

Οι θεοί
αρχίσανε τις δοξαριές,
τα Άστρα αναβοσβήνουν.
Ο Όλυμπος ερεθίστηκε
και κάνει λυγερές κινήσεις.
Οι Λόφοι τα Βουνά τριγύρω
κάνουν υποκύψεις !...

Αιωνία του Έκτορα η μνημοσύνη....
Ακέραια η Ελληνική η Φήμη!...

Μόνο ο Δέσποτας ο Δίας,
ο Χρυσόξανθος Θεός,
ο Απόλλωνας,
μπορούν να κάνουν,
τέτοιες Λειτουργίες!...

Εάν δεν είχαμε
την Αρχαία Ελληνική
Ιστορία και Θρησκεία
θα ήμασταν
οι πιο απογοητευμένοι
και μηδενικοί άνθρωποι,
πάνω στον Πλανήτη!....

Για να αγαπήσεις και να εκτιμήσεις
τον Ελληνικό πολιτισμό,
πρέπει να τον μελετήσεις.

Και όταν μελετήσεις
τους πολιτισμούς και έθιμα
των άλλων φύλων,
άλλων εθνών.
τότες θα δόσεις μια μεγαλειότατη
αξία και μεγαλοπρέπεια,
στους Έλληνες Προπάτορες
που φθάνουνε στο υψηλότατο σημείο
της Αρετής και ακόμα παραπέρα.

ΣΑΝ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΙΕΡΟΤΗΤΑ
Δεν υπάρχει άλλη,
επάνω στον πλανήτη.

Τέτοια υπερτελειότητα
δεν υπάρχει
ούτε σε όλο το Σύμπαν!...

Οι Θεοί μας,
δεν Εποιήσανε εμάς.
Εμείς Εποιήσαμε τους θεούς μας,
κατ’ εικόνα και ομοίωσιν ημών,
με Ελληνικότατες μορφές !..
με Ελληνικότατες αρετές!!!!
Η δική μας Θρησκεία είναι η πιο αληθινή
η πιο ειλικρινείς επάνω στον πλανήτη!..
Μελέτησε θρησκείες άλλων εθνών,
μετά θα βγάλεις το ίδιο συμπέρασμα!..

Μέσα σου είναι ο Θεός, το Καλό
Μέσα σου είναι Ο Διάβολος, το Κακό,
Ποιός από τους δυο θα σε Διεκδικήσει;?

Η συνάντηση του Ηρακλή
με την Αρετή και την Κακία!...
Ο διάβολος
δεν σε σπρώχνει
προς την καταστροφή,
σε έλκει!..

«Το κακό πρώτα κατακτάει την σκέψη
και μετά την βάλει σε πράξη!!»

Ο Θεός σε δαμάζει
προς την πρόοδο!!!!
Προς την Αρετή!!!

Φύλαγε και προστάτευε τον εαυτό σου
και όλοι οι Θεοί είναι σύμφωνοι
Θα έχεις και την βοήθειά τους
και την υποστήριξή τους!..

Οι δική μας οι Θεοί
αντιπροσωπεύουν
τις Υπερδυνάμεις της Φύσεως
και του Σύμπαντος τις Αρετές!...

Σκέψου,
εάν οι Έλληνες έχουν
τις Δυνάμεις να κατασκευάζουν Θεούς,
τι θα μπορέσουν να κατασκευάσουν,
εάν αποφαγωθούν τον εγωισμό, ζήλια,
ατομισμό, φιλαργυρία, λαιμαργία,
συμφεροντολογία, διχόνοια...

Πάντα πρώτα, πρώτα
να’ ναι τα συμφέροντα της Μάνας
της Αγραύλου τα Ιερά και τα Όσια,
και ύστερα τα Δικά μας!..

Μόνο τότες θα μπορέσουμε να πάρουμε πίσω
την αρχαία μας Δόξα!..
ΟΜΟΝΟΙΑ, ΟΜΟΝΟΙΑ, ΟΜΟΝΟΙΑ!...
Τα υπόλοιπα είναι Λόγια του Αέρα!.
Ο Μέγας Αλέξανδρος παρέα με τον Ήφαιστο,
τα βράδια παρέα με τον Όμηρο!!!

ΟΜΟΝΟΙΑ, ΟΜΟΝΟΙΑ, ΟΜΟΝΟΙΑ!...
Κατ’ αυτόν τον τρόπο οι Εβραίοι πήρανε
πίσω το κράτος τους,
που για τρείς χιλιάδες χρόνια τώρα
τους βαράγανε θεοί και διάβολοι!.
Τώρα όμως αυτοί βαράνε όλους,
και θεούς και διαβόλους!!!

Αυτό το ποίημα το αφιερώνω με αγάπη και σεβασμό στους
Χρήστο Αργυρούδη, Χρήστο Τζέλιο, Στέλιο Σχουρσίδη,
DR. Ιφιγένεια Καρά

Θέλω να ευχαριστήσω θερμά
με μεγάλη ευγνωμοσύνη
τον Δάσκαλό μου,
τον Αυστηρό με τα βαθιά
παθιασμένα Ελληνικά Αισθήματα,
τον Χρήστο Αργυρούδη τον Καλημασίωτη.
Ο Αργυρούδης εφύτεψε τους πρώτους
Ελληνικούς σπόρους!!
παρόλο που η Νονά μου ήτανε δασκάλα!.
(Κούλα Καράλη δεν έμαθα από αυτήν ούτε και μια λέξη )

Θέλω να ευχαριστήσω τον φίλο μου
Χρήστο Τζέλιο, που με ερέθισε,
με δίδαξε για τον γνήσιο Ελληνικό πολιτισμό.
Εδώ και σαράντα χρόνια
με προμήθευσε με αρχαία υλικά λεξικά
τσάμπα, που τα έχω ακόμα.
Ο Χρήστος Τζέλιος πάντα ενθαρρύνει άτομα,
προωθεί τον Ελληνικό πολιτισμό στην νεολαία(!!)
και σε όποιον έχει το ενδιαφέρον
χωρίς ανταμοιβή Αφιλοκερδώς!..

Επίσης θέλω να ευχαριστήσω
τον Ήρωα των Δασκάλων,
τον Στέλιο Σχουρσίδη,
τον ιδρυτή του Πλάτωνα στο Brooklyn.
Που από την Αγάπη του για τους Έλληνες,
για τον Ελληνικών Πολιτισμών,
την δίψα του να διδάξει την αλήθεια,
μάζευε τους πατεράδες και μητέρες τα βράδια
χωρίς όφελος και πληρωμή
να τους διδάξει την αλήθεια
και την παγκόσμια Ιστορία.
Και προπαντός το τι εστί Ελλάδα!!!
Ένα μεγάλο μπράβο και χίλια συγχαρητήρια,
στον Ευεργέτη του
Ελληνικού Πολιτισμού,
τον Δάσκαλο, με όλη την σημασία της λέξεως,
Στέλιο Σχουρσίδη
ιδρυτή του Πλάτωνα!!!!
Τότες ήταν το πρώτο και το μόνο σχολείο
που δεν ήταν υπό τον έλεγχο των εκκλησιών!!
Επρόσφερα εθελοντική και χρηματική υπηρεσία!!

Να μην παραλείψω να ευχαριστήσω
την Ιατρό Ιφιγένεια Καρά,
που έχει θυσιάσει την Ζωή της
και τα νιάτα της
για τον Ελληνικό Πολιτισμό
και για την Επανελλήνιση.
Πάντα με ενθαρρύνει
να γράφω τις ιδέες μου!!!!
Είναι Ομηρήστρια,
αγαπάει τον Όμηρων με πάθος!!!!

Ευζωνική
Στολή /Πανοπλία του Αχιλλέα..

Όταν τράβηξαν την πανοπλία
από πανό από του Πάτροκλου το σόμα...
και είδανε οι Τρώες ότι δεν ήτανε ο Αχιλλέας...
τρέξανε τα πρωτοπαλίκαρα της Τροίας...
την πανοπλία του Αχιλλέα
να επενδυθούν= (φορέσουν)
αλλά από το βάρος
δεν μπορούσανε να την σηκώσουν..
Πλησίασε και ο Έκτορας,
σήκωσε την πανοπλία τόσο εύκολα
την φόρεσε πανό στο σόμα
με όλα τα ευζωνικά,
στα μέτρα του φτιαγμένα!!!
Έκτορας και Αχιλλέας
ήταν ίσοι σε παλικαριά,
ομορφιά και σόμα!!!
Απερίγραπτη του Έκτορα
η Αγάπη, Η Σοφία!!!!!!
Η Αγιότατη του, η Μεγαλοψυχία!!!!!